چرا بمب افکن بوئینگ B-52 هنوز تا 100 سالگی پرواز می کند؟

بوئینگ B-52 در مسیر تبدیل شدن به اولین هواپیمای جت است که به 100 سال خدمت مداوم می رسد، موفقیتی که در دهه 2050 به دست خواهد آورد، تا حدی به لطف اختراع مجدد استراتژیک و مهندسی قابل توجه خود – که همچنین توضیح می دهد که چرا آن چین و چروک های عجیب را روی پوست خود دارد. اما دلیل اصلی پرواز B-52 با 100 سالگی این است که بمب افکن هایی که قرار بود جایگزین آن شوند، این کار را به طور کامل انجام نداده اند و به وضوح این کار را به این زودی انجام نخواهند داد.

به عنوان مثال، نیروی هوایی قصد داشت یک ناوگان 244 لنسر B-1 را به عنوان جانشین B-52 خریداری کند، اما فقط می توانست از حدود 100 هواپیما استفاده کند. سپس هواپیمای رادارگریز B-2 Spirit بود که مقیاس خوبی نداشت و تنها 21 فروند از 132 هواپیمای مورد انتظار تحویل داده شد. هر دو هواپیما بر فناوری های پیچیده متکی بودند، نگهداری آنها گران بود و آمادگی عملیاتی ضعیفی داشتند.

در مقایسه، B-52 در تعداد زیادی در دسترس باقی مانده است و همچنان توانایی رزمی قوی را ارائه می دهد. به عنوان مثال، در سال 2019، بیش از 66 درصد از ناوگان B-52 در هر روز آماده جنگ بود. به گفته فوربس، این میزان با نرخ B-1 46٪ و نرخ توانایی ماموریت B-2 60٪ قابل مقایسه است.

حتی زمانی که بمب افکن رادارگریز بعدی آمریکا، B-21 Raider، وارد مرحله توسعه می شود، نیروی هوایی خود را آماده می کند تا تنها دو بمب افکن را به کار گیرد: حداقل 100 B-21 و 76 نسخه مدرن شده قدیمی ترین اسب جنگی خود، B-52. هدر پنی، خلبان بازنشسته F-16، به دیفنس نیوز گفت که نیروی هوایی “از B-52 های قدیمی ما می خواهد تا زمانی که ما منتظر B-21 هستیم، ستون فقرات باشند.”

دلیل اینکه B-52 می تواند حتی زمانی که یک قرن از عمرش می گذرد در هوا بماند، فقط به این دلیل نیست که جایگزین های آن هنوز آماده نشده اند: نیروی هوایی در حال تعمیرات اساسی هواپیما از دماغه تا دم است.

یک تلاش 48.6 میلیارد دلاری برای نوسازی در حال انجام است، از جمله نصب موتورهای رولز رویس F130 جدید برای جایگزینی موتورهای پرت اند ویتنی TF33 متعلق به دهه 1960، که نیروی هوایی از آن به عنوان “برنامه تعویض موتور تجاری” یاد می کند. این موتورها راندمان سوخت بهتر، برد بیشتر و تعمیر و نگهداری کمتری دارند.

اما موتورها تنها بخشی از این تلاش هستند. B-52 همچنین دارای یک آرایه رادار اسکن الکترونیکی فعال، سیستم های ارتباطی ارتقا یافته و نمایشگرهای دیجیتال کابین خلبان است. نیروی هوایی تخمین می زند که آزمایش های پروازی B-52 های مجهز به موتور جدید رولز رویس تا سال 2028 آغاز خواهد شد و آغاز یک دوره جدید است.

با وجود این ارتقاء، هیچ B-52 تا دهه 2050 صد ساله نخواهد شد. این نوع به یک قرن خدمت می رسید، اما هواپیماهایی که هنوز پرواز می کنند در اوایل دهه 1960 ساخته شدند و هیچ یک از بدنه های هواپیماهای دهه 1950 امروز در هوا باقی نمانده است.

حتی زمانی که B-52 برای پرواز در دهه 2050 آماده می شود، نیروی هوایی در مورد خطرات تکیه بر بدنه هواپیمای جنگ سرد در دنیای مدرن هسته ای کاملاً واضح است. نرخ توانایی ماموریت پرتابگر از 78 درصد در سال 2012 به 59 درصد در سال 2022 کاهش یافته است و با توجه به اندازه و سن آن، خدمه به طور معمول در بازرسی های اولیه مشکلاتی را کشف می کنند.

در عین حال، تامین قطعات یدکی دشوار شده است، زیرا تولیدکنندگان مدتهاست که تامین قطعات موتور و لوازم الکترونیکی مربوط به دهه 1960 خود را متوقف کرده اند. وزارت دفاع هشدار داده است که در زمان جنگ و بدون نوسازی، تا 40 درصد از ناوگان بمب افکن آینده ممکن است نیازهای عملیاتی را برآورده نکند.

با وجود سن، B-52 همچنان سازگار است. این یکی از معدود سکوهایی است که می تواند مین های دریایی بگذارد، سلاح های مافوق صوت را پرتاب کند یا در صورت لزوم ماموریت های 100 ساعته را انجام دهد. به همین دلیل است که استراتژی فعلی بمب افکن نیروی هوایی – که بر B-21 و B-52 تمرکز دارد – کاملاً به موفقیت تعمیر Stratofortress بستگی دارد. اگر ادامه ارتقاء موتورها، رادارها و هواپیماها با شکست مواجه شود، این سرویس ممکن است بخش قابل توجهی از ناوگان بمب افکن خود را از دست بدهد.

با این حال، نیروی هوایی جایگزین های کمی دارد. کارشناسانی مانند Binney می گویند که این سرویس باید شاهد ارتقاء B-52 باشد زیرا “قابلیت حمله دوربرد کاملا غیرقابل مذاکره است.” تا زمانی که ناوگان B-21 به قدرت کامل برسد، بمب افکن طراحی شده برای جنگ سرد ضروری باقی می ماند.